Güneş geri gelir Şiiri - Mehmet Obut

Bu sessizlik biraz fazla
Hiç alışık değilim
Yarınlardan umutsuz
Bu sakin bekleyiş
Hiç bana göre değil
Içimde fırtınalar koparken
Yazdan kalma bir günde
Sonbahar kırıntıları var
Yürüdüğüm yerlerde
Bu şehir,bu sokaklar
Doğduğum yere benzemiyor
Küçük evlerin çatılarında
Büyük düşler vardı
Hiç bitmeyen umutlar
Aşık sokaklarında
Yağan yağmurlar
Sevgiyle dökülürdü mazgallardan
Şimdi sana bakmıyor
Hiç bir pencere
Duvarlarında ismin yok evlerin
Sokaklar suskun
Hiç bir kapı sana çıkmıyor
Bu şehir beni öldürüyor
Ruhumu yaralıyor
Gölgem düşmüyor yere
Yıldızı olmayan akşamlarda
Üzerimi örtemiyor geceler
Karanlık sabahlara uyanıyorum
Penceresi kırık odamda
Sonra bir mum yakıyorum
Senin için
Karanlıktan korkma diye
Tüm duvarlarını yıkıyorum
Ve bütün kalelerini
O karanlık şehirin
Çünkü bunalırsın biliyorum
Üzerine gelir tüm dünya
Sevmezsin sıkışıp kalmayı
Hayata dâir
Güzel bir hikâyem yok belki
Olsun üzülmüyorum
Sadece sana inanıyorum
Ve biliyorum ki
Sen yeniden yazarsın
Mucizenle tüm hikâyeleri
Güzelleşir bir anda herşey
Sakinleşir koca şehir
Yüzümü acıtmaz artık rüzgârlar
Durulur bu fırtına
Güneş geri gelir.