Güneş,dünya Ve Ay Şiiri - Hasan Şenkal

Evlatlar giyer şık mı şık elbiseler
Peki ya sen sen ne giydin anne
Anadan uzak olanlar üşürmüşler
Her yer tuzak gölgen den ayırma anne

Elimde bir divit kalem gözümde serap
Bensiz bir tas çorba içebildinmi anne
Zehir oldu içtiğim kahve hayatım harap
Bu acıyla senden uzak ölür müyüm ben anne

Sen bir güneşsin ben bir dünya
Kopmuşum senden olmuşum rüya
Etrafımda pervane oluyor yarim
Ne sensiz nede onsuz ne olur halim

Ay derler adına her gün bana yakın
Sen ise uzaktan yetmez sin bana
Aman ay aramıza girmesin sakın
Korkarım karanlıktan sendedir mana

Kimsesiz yıldızlar yetmiyor bana
Bulamıyor gözlerim gönlüm senden yana
Ateşinle olmuşum dönmüşüm hara
Kimseler inanmaz teksin bana yara