Güneş Doğmadan Önce Şiiri - Muaz Kalaycı

Aslında nefesimi yuvasına hapseden umutsuzluğun yeniden umuda döneceğini hayal etmek bile rahatlatabilirdi beni. Ancak gözümün baktığı her yerde ve her şeyde umudun can havliyle benden kaçtığını görüyorum.

İçime oturan çaresizliğin duygularımı kemiren dişleri kalbimde merhemi olmayan yaralar açıyor. Dişlenen her yanım gözümü kana bürüyor. Sevginin tam ortasında sevgisizliğin parmaklıkları ardına hapsediliyorum.

Hiç kimsenin duymadığı, duysa da anlamayacağı bir feryadım var. Biliyorum, yanaklarıma dokunan rüzgârın elleri gönlümün ateşini söndürmekten bile aciz!

Göğün griye çalan rengi ışığını kalbimden alıyor olmalı. Tâ içinden taranmış, umudunu ise çocukluk yıllarına bırakmış bir kalp etrafına ancak siyahtan bozma gri bir ışık yayabilir.

Ama güneş de doğabilir!

Umutsuzluğun bertaraf olduğu an güneş olanca heybetiyle içimizi ısıtabilir. Top koşturan çocukların çığlıkları bir keman sesi gibi ruhumuzu okşayabilir. Unutulan insanlık tozlanmış raflardan gün yüzüne çıkarılabilir. Savaşın izlerini taşıyan mermiler birer gül demetine dönüşebilir. Televizyon kanalları yeniden barışı haber verebilir.

Hayat, umutsuzluğa yelken açmış son sürat savrulan bu yazı gibi bir anda umutla dirilebilir.

'Melih Kibar'ın Sucu Çocuğu kulağımda, bana dersimi söylüyor. Önce ağlatıyor sonra güldürüyor. İlahi Melih abi, ne de güzel besteliyor! Bu beste, kan kaybeden ömrüme bir hayat öpücüğü gibi geliyor. Şimdi hayatımın bestesini kurumuş ağaçlara yazmalıyım. Önce ağlamalı, şöyle bir ferahlamalıyım. Sonra gülümsemelerden aldığım güçle elimde umut, herkese dağıtmalıyım. Delikanlılar gibi, alnı ak başı dik olmalıyım.

Umudunu yitirdiği arka sıralarda elini alnına götürmüş sonunu bekleyen bir vazgeçilişin sırada bekleyeni olamam. Yelkenler beni umudun adının bile anılmadığı diyarlara sürükleye dursun güneş beni gelir, orada da bulur. Gün gelir, umutsuz yüreklerin içine umut serpilir.

O zaman umut, umutsuzlara umut olur. Nefes olur… Bir kurtuluşun neferi olur! Umut, umutsuzlara umut olur…

***