Güneş Doğarken Ağlamak

Mutlu olmak istiyorum, sadece mutlu olmak. Kendimi dışarıdan izlemekten vazgeçip, hangi ben daha mutlu olur diye düşünmeden mutlu olmak. Aptal olmaktan da sıkıldım, çok zeki olmaktan da, bazen güzel olmaktan, bazen de “ne bu çirkinlik” demekten kendi kendime, Hepsinden çok sıkıldım
Yetmiyor bana hiçbir şey. Yetinemiyorum işte olmuyor. Çok bir şey değil ki, sadece mutlu olmak. Uykularım da huzursuz, sabahlamaya başladım yeniden. Hiç sevmediğim sigara ve ben. He bir de aramıza yeni katılan bir arkadaş, kedim.

Karanlıkta onun gözlerini izliyorum, vahşiliğini; sonra onun büyüsüne kapılıp sigaramın külünü dökmeyi unutuyorum; üstüme düşünce, hadi başka işim yok temizlik yapmaya. Işıkları açıyorum. Değiştiriyorum üstümü ve koltuğu siliyorum, küçük elektrik süpürgesiyle de yere düşen külleri alıyorum. Yine yanmadan kurtuldum. Bu sırada kedimle yere sürtünen paçalarımla oynuyor.

Yok, hayır! Onu düşünmüyorum. Kendimi düşünüyorum, yaptığım saçmalıkları..Aklıma gelince de ona hak veriyorum. Onun yerinde olsaydım belki ben de…

Temizliğim bittikten sonra ışığı tekrar kapatıyorum. Ay,dağ ve gece güzelliğinin birleşimini uzun uzun izlemek için penceremin yanında duran koltuğuma oturuyorum.Bütün ışıklar kapalı.Marmaris uyuyor.Sevgili kedim de dayanamadı kucağımda rahat bir yer seçti kendine.O da uyuyor.Ben; ay,dağ ve geceyle başbaşayım.Kendimi hatırlayıp gülüyorum,ama çok uzun sürmüyor.Çünkü gecenin biteceğini biliyorum.

Ve kedim uyurken ona bir şarkı açıyorum – Pilli Bebek’ten KEDI. Uyuyor ama şarkı yine de çalsın,kendim için açmışımdır da farkında değilim.Bir gülümseme görüyorum camdan yansıyan suretimde.Biri varmış gibi aşağıya bakıyorum.Birini bekliyorum zanneder, biri görse.Havuzun kış pisliği de gözükmüyor gece olunca,aşağıya bakmak da güzel.

Gözüm odamın içinde dolanıyor; fazla kıpırdayamıyorum kedimin uykusu bölünmesin diye ama sanırım yine odanın şeklini değiştirmeliyim.Annem uyanınca söylenmeye başlayacak “Daha 2 gün önce değiştirdin odayı.Belini sakatlayacaksın,doktora falan götürmem”.Biliyorum ama bana bir şey benden önce giderdi hastaneye.

Dağı izlemeye geri dönüyorum.Kimbilir kim sevişiyor bu saatte arabada? Hangi kız uyuyup kaldı sevgilisinin kucağında? Kim kimi dövdü de ölümünden korkarak bıraktı dağa? Hangi sincap kaybetti soğuklar için sakladığı yiyeceklerini.Hangi yılan taş bulamadı da ıslanıyor bu yağmurda? Diğer kedilerde uyuyor mu böyle düşüncelerin arasında? Hangi köpek titriyor soğuktan ben sıcacık sobamın önünden bakarken dışarıya?

(- Yeter düşünme artık Ayşe Pınar,bilmiyorsun ki kim bakıyor pencereden sana)

Ve iç seslerimin kuvvetle yükselmesi kedimi de benim kadar huzursuz etti.Uyandı ve merdivenlerden aşağıya indi.Arkasından gitmedim.

Ezan başladı.Bütün benliğimle dua ederken,gözümden yaş aktığını fark ettim.Sabah ezanı korkutuyor aslında beni,ama bilmiyorum neden büyük bi manevi huzurda getiriyor.Anlatıyorum ona; kimseye,kendime bile anlatamadıklarımı.Gülücük konduruyor yüzüme bir tane daha ve ezan bitiyor.Ama gözlerim hâla ıslak.Çok ıslak hemde.Güneş doğacak birazdan ama bu pencereden gözükmüyor.Gerek de yok zaten.

Güneş geceyi yavaşça silerken ben de dağın arkasından sızan ışık demetini seyrine dalıyorum. Lacivertin,dağınık dağılışı hoşuma gidiyor ve yağmur ışığı kırışı...Bu görüntüye bayılıyorum.

Biri süre sonra dağın üstünde güneş asılıymış gibi duruyor, yağmur damlaları da yavaşça gökyüzüne çekiliyor ve evet son damla da düşüyor benden.Ama ona bakamıyorum,gözlerim acıyor.

Uyku vakti sanırım. En olmadık yerlerde burnum kanıyor hiç uyumayınca.Neden bilmiyorum.Hemen anlaşılıyor uykusuz olduğum,sabaha kadar dışarı içerden bakarak oturduğum,biri gelecekmiş gibi hiç olmayan birini beklediğim...

Bir saat sonra annem “Kızım hadi kalk,bu kadar uyursan miskin olacaksın” diyerek odama doğru gelecek.Ben de büyük bir sırrım varmış sessizce sırtımı dönüp,uykuma devam edeceğim.