Güneş çevirdi artık yüzünü

Güneş çevirdi artık yüzünü
Açsak da gözlerimizi
Göremez olduk önümüzü
Bilmedik aydınlığın kıymetini
Geceler artık uzun ve çetrefilli
El ayak çekildi
Artık gönlüm boş
Hem karanlık yüreğim artık hem de loş
Anladım ki senden başka
Her şey yalan ve boş
Kaç benden bakalım hayat
İstediğin kadar koş
Ve benden uzaklarda
Bensiz güzelliklerde coş
Umutlarımı tüketmedim
Sadece sakladım
Gönlümü kirletmedim
Aksine pakladım
Tüm dertlerimi atmadım
Birazını da sakladım
Gel içelim dedim hüzne
Gelip eğlenmedi benimle
Gitti bir köşede içti
Kendini eğlendirdi kendince
Ben artık yalnızım diyordum
Meğer yalnızlıkta yalnız değilmiş
Nice yalnızlıklar toplanmış
Meğer bunların hepsi de kardeşmiş
Ben yalnızlıkların içinde
Sıkıldım bunaldım
Nereye gitsem bir yalnızlık var
Kendime bir tenha köşe bulamadım
Sürü bakalım beni gönül peşinden
Hızlı gitme eski ben değilim
Sana yetişemem
Ben duruldum artık
Belki durulmadım
Belki de bilmeden yoruldum
Yaptıklarımdan değil de dostum
Yapmadıklarımdan soruldum
Ben hep yalnızdım
Hep sırtımdan vuruldum
Düştüm ama ağlamadım
Ne düştüğüme yandım
Nede bir elin bana uzanmayışına
Ben sadece dostuma kırıldım
O’nun la kavgalaştım
O bana alıştı sonunda bende O’na
Zor gelmez oldu laflarımız bir birimize
Küsmedik O’nun la asla
Sadece karşılıklı atıştık
Ve zorluklarda bir birimize
Daha da yakınlaştık
O bana sabret dedi
Oysaki ben sabırsızdım
Ben O’na hep dedim ki
Beni başkasıyla karıştırma
Ben ne Yusuf’um nede Muhammet Mustafa
Hiç girmedim Eyüb’ün sabır taşına
Dost beni denedi mükâfatlandırmak için
Mükâfatı göremedik gitti bir defa
Karşıma hep eza çıktı bir de arkadaşı cefa
Süremedim gitti bir kez
Yalandan da olsa sefa
Ve güneş çevirdi yüzünü
Ayda saklandı bulutların ardına
Yıldızlar toplanıp karar almışlar
Onlarda uzaklaştıkça uzaklaştılar
Gören göz görmez
Tutan eller tutmaz
Yürüyen ayaklar
Yürümez oldu
Ve güzel olan bu ten soldu
Gönül ise zaten boştu
Şimdi yalnızlıklarıyla coştu
Biz dosttan ayrı değildik
Sanmam ki O’da bizden ayrı olsun
Biz dostu unutmadık hiçbir zaman
Sanmam ki bende unutuldum
Her yer onun tüm zamanlar onun
O her şeyi yaratan ve yok eden
Oysaki ben zavallı bir kulum
Dedi ki; seni yarattım kendi nurumdan
Bende ona dedim ki
Ey dost o zaman sen bana asla kıyaman
Korku gitti artık benden
Ben korkmam artık ne narından ne cehenneminden
Ateşin gelip geçer ancak yanımdan
İbrahim’i yakmadığı gibi beni de yakmaz
Değil mi dost?
Kılıç kını kesmez hiçbir zaman
Boş verdim gitti o zaman
Güneş çevirsin bana yüzünü
Ay koşsun gitsin bulutların ardından
Yıldızlar kopsun bağlarından da
Düşsünler kara toprağa benim ardımdan
El açmama gerek kalmadan
Dualarım dilime dolaşmadan
Gönderdiğin elçi bana ulaşmadan
Tez barışalım dost seninle
Bu beden bu ruh sana teslim olmadan
Ben sana teslim olayım hemen
Sen beni benimle birlik teslim almadan
Artık seninim yine
Hiç kendime kalamadan
Hiç kendimin olamadan
Bu ne güzel bir bağ
Ne güzel bir esirlik ki bu
Hiç kurtulmak ister mi ki insan
Kurtulmak isteyene de denilebilir mi ki insan?
İster hayvan olsun isterde insan
İstese de zaten kurtulamaz bu döngüsel bağımlılıktan
Teslimim kabul et bil ve anla ki
Zorla değil
Korkuyla değil
Birilerinin baskısıyla değil
Bilerek ve isteyerektir bu inanç ve iman
Gerisi ve her şey
Sana kalmış o zaman