Güneş! Bu Toprağı Ne Zaman Isıtırsın

ay ışığında büyüyen nevruz
yakama ilişen umut olur
anılarıma dokuduğum iklimlerden
baharı güneşe isyan bilen şehre taşındığım gün

üveysî rüzgarlarla
hasrete dönüşen sevdadan ayrıldı mı can
şehir bulutlarına bürünür

ağıt kadının saçlarına karışır
bir çığlık gibi bu şehirde
kendi ecelini arar meçhul ölümlerde insan

bilmek zor
bu şehirde güneşten yana mı olmalı
topraktan yana mı

sevda
seni de vururlar alnından
kan şehrinde açan gül gibi
gençliğimden ıradığım zifiri gecelerde

güneş! bu toprağı ne zaman ısıtırsın