Güneş bizede doğar... Şiiri - Mustafa Nihat

Ne yol kenarında bekleyen aşk dilencisiyim ben,
ne de bir serseri.
Ben senin, aşkın,
aşkımın esiriyim besbelli......
Öğütler veren ben baba,
sarhoş olmuş, divane olmuş,
sonu belirsiz bir yola yoldaş olmuşum........
Ne sevdalar çektim.......
Hiç biri beni bu kadar alıkoymadı limanında...
ve hiç bir liman alıkoymadı seninki kadar.
Devasa dalgalar mı olacakmış,
mendirekleri mi aşacakmış...
hiçbiri ama hiçbiri korkutmadı,
seni tam bulmuşken kaybetme korkusu kadar..
Benim gülümün, benim güzelimin,
benim yarım, yarım'ın saklı oldugu yarımım hoyrat ellerde,
hoyratça yolundukça..
.yavrusunu kaybetmiş ceylan misali parçalanır bedenim,ruhum ve kalbim, aslı sende süreti bende kalanım benim.
Bilki sevgilim, birtanem, el elinde hoyratım benim....
Her dokunanda tenine o hoyrat eller,
derin yaralar açar içinde,
benimde bedenimde.
Seni böyle yaşamakda varmış kaderde,
seni böyle sevmek de.....
Sevgilim, birtanem, mor menekşem,
yüregi yaralı ceylanım...
Dünya'nın en büyük acısının sebebi sevgiyse..
çekilmeye değer
kan çanağı gözlüm benim..
kısacık boylu,çelimsiz, itilmiş kakılmış ve terkedilmiş, terketmiş
seni böyle sevmekde varmış kaderimde......
Sen el yatagında titreyen bedeninle yatarken korkma..
.ben seninleyim...acı dolu inlemelerinde...
Her gördügüm çiçekte sen varsın,
her dinledigim türkü sen,
gökyüzünde gök kuşağımsın,
minicik bir sokak kedisini sen diye sevecegim...
Yakamozum,
kankırmızı güvercin bakışlım benim..
Naçar sevgilim......
Gün olur, gün döner güneş açar,
Bu güneş bizede doğar.......
Gerçek sevgiler mutlaka kavuşur..
Ya cihanda, ya mahşerde.........