Güneş Batınca Şiiri - Aydın Ahmet

Ufukta kızıllık git gide söner
İçimde köz olur güneş batınca
Hatıralar üşür bir kışa döner
Yüreğim kuz olur güneş batınca

Gökyüzünde yalnız kuşlar dolaşır
Sesinden gönlüme hüzün bulaşır
Bulutlardan öte bir yol ulaşır
Buruk bir haz olur güneş batınca

Hangisini koysam bilmem sıraya
Acılar verilmiş bana kiraya
Bir kalem alıp da yazsam şuraya
Dertlerim yüz olur güneş batınca

Açınca baharın gonca gülleri
Zor gelir insana gurbet elleri
Eserken hicranın soğuk yelleri
Yüreğim buz olur güneş batınca

Yaşamak zor diyor bunu bilenler
Kendi gözyaşını kendi silenler
Aklıma gelince yalnız ölenler
Yarama tuz olur akşam olunca

Verdiler dersimi, ölçüp boyumu
Acizlik sandılar o saf huyumu
Dost diye bildiğim kazıp kuyumu
Namerde koz olur güneş batınca

Öyle değiştirdi beni acılar
Hıçkırıp ağladım nice geceler
Dökülür dilimden dertli heceler
Türküme söz olur güneş batınca

Ne kaldı ömrümde yaşamadığım
Çok baharlar geldi açamadığım
Solunca çiçeğim, geçince çağım
Mevsimim güz olur güneş batınca

Adım mecnun oldu, hüsranım soy ad
Hislerim köreldi, mutluluk bayat
Beş paradır bazen gözümde hayat
Dünyam dümdüz olur güneş batınca