Güneş batarken Şiiri - Mehmet Atar

Gözlerim ufukta kaybolur gider,
Beni hüzün basar güneş batarken.
Ateşsiz alevler yanar özümde,
Gönlüm aşka susar güneş batarken.

İnişlere dökülürken yokuşlar,
Derinleşir, yorgunlaşır bakışlar,
Gece kuşlarının cümbüşü başlar,
Bülbül, sesi keser güneş batarken.

Çiçekli fistanı yârdan hediye,
Gelmiş giysin karaları ne diye?
Gece süslerimi perdeler diye,
Dağlar surat asar güneş batarken.

Sır kalır bu güzelliğin çözümü,
Anlatmaya yetiremem sözümü,
Yakomazlar kamaştırır gözümü,
Doğar bir şaheser güneş batarken.

Geçerken ömrümün kışı, baharı,
Güzellikler kaldı hayatın kârı.
Gözümde nemlenen hatıraları.
Kurusun, güne ser, güneş batarken.

Güneş arkasında yıldızlar sürür,
Saçar dört bir yana semayı bürür,
Yamaçlar salınır, düzlüğe yürür,
Meltem sevda eser güneş batarken.

Ataroğlu’m sevdalıyım, yanarım,
Senden büyük ne ateşler tanırım,
Böyle düşünürken kaygılanırım,
Belki güneş küser güneş batarken.