Güneş Ay Ve Ben Şiiri - Buse Uzunoğlu

GÜNEŞ AY VE BEN

Yine uyuyamadım,yatağımadayım
Elimde bi sigara,yıldızları seyrediyorum.
Öyle parlak ve güzellerki
Gecenin kör karanlığında,gözümü kamaştırıyorlar.
Ama ben kaybolurlar korkusuyla
Gözlerimi kırpmıyorum bile...
Sadece hayal kuruyorum.
Çünkü başka ne yapabileceğimi bilmiyorum.
Şuan aklımda tek bir düşünce var,
Yoksa düş mü demeliyim? ..
Acaba...Acaba diyorum
'Artık gerçeklerden ve gerçek olan herşeyden
Vazgeçip,ebedi hayallerde mi yaşasam,yaşayabilesem? '
Ne güzel olurdu...
Hayali bi kahraman olsam,
Sadece sevgi dolu hayallerde rol alsam...
Yıldızlar ve ay beni anlatsa...
Bende onları fısıldasam gökyüzüne,
Güneş kıskansa bizi...
Oda bize katılmak istese,
Çıksa gizlendiği dağın arkasından,
Dünya'ya göz kırparak...
Tam bize doğru yaklaşırken;
Ay,yıldızlar ve karanlık gökyüzü bide ben
Kaybolsak hepimiz bi anda
Göze görünmez olsak...
Sonra güneş bizi arayıp bulamayınca
Parlayarak dönse bulutların arasaında
Bulutlar ağlasa bu duruma,
Şimşekleriyle feryad etseler...
Sonra güneş tekrar süzülse,
Dağın zirvesinden aşağıya...
Tekrar perde bize kalsa...
Hayaller herzaman güzeldir.
Ama her hayal gerçekle göz göze geldiğinde,
Perdeyi acılı hüzne bırakır...
Güneşin aya olan aşkı gibi
Hep vuslatı hayal edip beklerler
Dünyayı aydınlatan,hiç sönmeyen
Işıklarını bile birbirlerinden alırlar
Çokta severler birbirlerini...
Ama yanyana gelmek için
Bir adım atsalar
İkisinden biri kaybolur
Sadece biri kalır gökyüzünde
Ve hergün, her gece hiç bıkmadan,hiç usanmadan
Vuslatı bekler,hep yaklaşmaya çalışırlar...
Ama hiç gelemezler biraraya...
Ve herzaman hayaller biter
Gerçekler gün yüzüne çıkar,
Can yakar hep olduğu ve görüldüğü gibi...
02.16_15.04.2008