Güneş Şiiri - Selçuk Göldere

‘çoktan unutmuşum’ gibi geldi ismin bende
aradım baktım ceplerim bomboş
ya bulursam seni diye korktum da hani çok
neydi dedim adı düşündüm kendi kendime yalnız
yok dedi uzaktan bir ses yok ismi yok
marifeti sendedir O isimsiz gelenin
ateşledim kendime kendimi unuttum sesle gideni
tuttum zihin denen o ipin dengini avucumda
baktım sondan döndüm baştan gördüm
bildim en başta sen, ben, biz denen büyük ahengi
sonunda iyi ki unutmuşum ismi cismi dedim
yoksa kilitlerdi bizi hoşa gitmez sözlerde
mühürlerdi ilmek ilmek çözülmez örülü harflerde
susar da bestelerdi bizi boş seslerde dedim
sus da duy diye ekledi

‘aklıma gelir’ gibi uçtu yüzün bende
zihnim ırak göz yaşımdan uzak
ya silersem seni diye daldım da dibi yok
kimdi dedim aslı şaşırdım kendi halimle yalnız
yok dedi uzaktan bir düş yok yüzü yok
anahtarı sendedir O gözsüz görenin
çıkardım zuladan kendimi sildim göğsümdeki teri
buldum zaman denen o akışın bendini kasıklarımda
aktım sondan sustum baştan düştüm
duydum en içte sen, ben, can denen esrarı
sonunda düşün ki unutmuşum yüzü gözü dedim
yoksa zehirlerdi kör eder ışığı yükseklerde
güldürmezdi bir nebze dahi solmuş güllerde
günü gün eder de ezerdi bizi bahçemizi dedim
ek de biç diye ekledi

‘aramış bulmuş’ gibi soldu cismin bende
düşman olup dün bugüne gülüp geçtim hep
ya bitersen bende diye öldüm de hani çok
nasıl dedim sustum kendi nefesimle yalnız
yok dedi uzaktan tek bir çilesi bile yok
huzurları göktedir O zamansız gelenin
çalmadan girdim içeri bende kapısı açık bekleyeni
bildirdim alemlere yitirdim kendimi uzağımda
baktım sondan çıktım baştan döndüm
buldum en içte sen, ben, canan denen dengbeji
sonunda iyi ki silmişim cismi şekli dedim
yoksa yandırırdı teli sus pus eder yakar çadırımızı
kandırırdı kerbela alır da vermez baş tacımızı
derbeder eder de sızı bilmez akıtırdı kanımızı dedim
sus da iç diye ekledi

‘koşmuş yetişmiş’ gibi düştü gölgen bende
önüm sıra esen boş rüzgarlarım dindi
ya görmezsem gecemde diye uyanıp baktım düşüm yok
nerede dedim aradım kendi gölgemdeki güneş
yok dedi uzaktan bir suret yok resim yok
aynaları sendedir O her şeyi görenin
yavaşladım kendimde tuttum düşle geleni
düşürdüm gölge denen o mumun ateşini yerlere
baktım önden gördüm geriden sustum
bekledim en içte sen, ben, gün denen müjdeyi
sonunda iyi ki almışım sözü haberi dedim
yoksa bekletip gelmez üzerdi bizi hücrelerde
söndürür kör ederdi bizi dipsiz köşelerde
hiç eder bekletir de geçip giderdi güneş gibi dedim
bil de yan diye ekledi

‘vazgeçince olur’ gibi geldi hükmün bende
sen gelince sanki sabrım yetti, aklım yitti
ya dönemezsem yerimde diye öldüm bittim öte yol yok
burada dedim işte burada kendi boynumda asılmış
yok dedi uzaktan bir ışık yok güneş yok
akış gücü sondadır O damarında atanın
ölçtüm utanarak nabzımı kendi avucumda bir deli
duruldum yaşam denen ağacın kazınca görüp köklerini
kalktım erden geçtim vakitten uçtum
vardım en içte sen, ben, gül denen cemali
sonunda iyi ki yazmışsın dedim niyetlerimi
yoksa altım üstüm dolanıp oyalanırdım evlerde
saçım başım taranıp kırılırdım ince bellerde
kağıt kalem aranıp hiçe dalardım şiirlerde dedim
yaz da oku diye ekledi

sg/onyedimayısikibinyirmi