Güneş- Şiiri - Metin Egeli

GÜNEŞ

Güneşteki sular gibiydi gülüşlerin,
Bir ışığına bin şiir yazdım,
Sudaki güneşti gözlerin,
İçinden gelirdi fısıltıların
Öylesine benim sesimdi sesin.
Çıkardım attım yüreğimi,
Sen de at aynı yangına
At ki sönsün güneşin ateşi
Yüreğimizin sıcağından…
.
Ben yine her güzün
Yapraklardan yansıyan
Güneşler toplarım sana.
Biriktirir avucumda
Uzatırdım çatlak kadehimle.
Dökülmesin diye alelacele
Birer kıyısından içerdik telaşla
Değerdi gözlerimiz birbirine
Yakar ateşimizi, tutuşur
Unutur güneşi sevişirdik.
Sudaki güneşti gözlerin,
Şimdi öylesine yabancı…
.
İmbat bile çekildi köşesine,
Savuramıyor artık saçlarını.
Gövdesi uçgun ağaçlar suskun
Dallarından sekiyor
Bu akşamüstü güneş
Seke seke terk etti gökyüzümü.
Bulutlarda hafif bir kızıllık
Akşamı duyan mavilik
Bıraktı kendini renklere
Alından moruna,
Koca bir dağın ardından
İçimde kapanıyor her renk.
Bakakaldım çöken kızıllığa
Sanırsın ki yer gök kavgada.

Metin Egeli