Kabarık ufkumda körelen sevdam
Darağacında çırpınır gibi nefesleniyor
Beni ben diye tanımayan dünyam
Güneşimi alıp uzaklara götürüyor
Yeşil asmada sarı bir yaprak gibi
Dökülüyorum işte ömür nasıl bitti
Hayat küflenmiş bir ekmek sanki
Son lokmayı beyaz kefenim tüketti
Gönlüm ruhuma artık ağır geliyor
Eski bir şarkının son nakaratındayım
İşte herşey başladığı yerde bitiyor
Görün ben de idam sehpasındayım
Güneşi görsem ne iyi olurdu son kez
Doya doya aydınlık ile yüzleşeyim
Ey rüzgar ömrümü çiğne bahtımı ez
Güneşi göstermeyenin rüzgarını neyleyim…
Kayıt Tarihi : 11.6.2013 22:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!