Güneş Şiiri - Rıdvan Cankiç

Okula gittiğim yıllarda,
Resim yeteneğimiz gelişsin diye
Güneş çizdirdiler.
Öğretmenim çizdiğim güneşe baktı ve
Aman Allah’ım
Sen ne kadar yeteneklisin böyle.
Ardından bütün sınıf alkışladı.
Zaman şimdiki zaman,
Hâlâ güneşi çizdiğim zaman,
Ama sıcak değil!
Sadece yuvarlak ve sapsarı.
Ve o girdi hayatıma.
Artık çizdiğim güneşin sıcaklığı
Onun bakışı ile
Onun yaklaşması ile hayat buldu.
Özellikle de bur merhaba demesi
Bütün coğrafyanın değişmesi
Buzulların erimesi
Çölde yağmur yağması
Kuruyan ağacın yeşermesiydi.
Peki, onu görmediğim zamanlar.
Dur anlatayım.
Mesela
Karıştırdığım çaya attığım şeker.
Telefonda konuşurken çizdiğim karalama,
Penceremdeki buhuya çizdiğim siluet,
Topladığım halde
Vermeye çekindiğim papatyalar,
Yemek yerken,
Acaba neyi seviyor düşüncesi
Elleri sıcak mı,
Ya benim elimi soğuk bulursa,
Hangi rengi sevmediğini düşünmedim
Hep rengârenkti.
Adres defterimde onun adı
Bir sayfa değil, bütün sayfalarca.
Tanıştığım her insanın adı
Onun adı oluyordu hemen.
Hatta onu görmek için
Tatil günü bile işe gittim.
Yelkovan ile akrep düşman olmuş
Zaman ve tarihler birbirine girmişti.
Bunlar olurken ne mi oldu?
Biz evlendik
Yemin ettik, sevdik, seviştik
Hani bir söz vermiştik
Ölüm bizi ayırana kadar diye.
Ve bizi o ayırdı.
Bu arada bana ne mi oldu?
Onu hiç anlatmayayım.