Güneş... Şiiri - Ahmet Ferit Coşan

seni kandırmışlar çocuk!
güneşe vaslolmaz bu çıkrıklar.
'Şems' dönmüyor ki...

hayatta en hakiki mürşidin
yakut necef gözyaşların,
ardınca seyreylediğin herbir katrenin
birer birer acıyı fısıldadığı
zarifane kulaklara,
ve bimar yüreğinle usulca işittiğin.

zühre misal karib, ırak
sürüklenmektesin diyarlara.
kelam uğruna,
umut, aşk, sevi peşindesin

varlığını varlığına armağan edeceğin
yek tesellidir şikeste-bal sırlı camlar.
bir dostun yitiyormuş hayatından,
hasreti yitmeden sesinden damlar.
haykırırsın bildiğin öpülesi o yegane gerçeği
yankı bulur sesin, sesin duvarlarla cengiyle.
'güneşin durduğunu niye söylemediniz onlarca sene? '
burkulur yüreğin, şaşırırsın...

sonrası, çekilir güneş sahneden,
kamer keser her yer...