Günebakanlar Gibi Şiiri - Leyla İnan

Sana öyle inandım, öyle çok güvendim ki
Dokundukça silerdin yaramın izlerini.
Yanımdaydın her zaman, öyle bir civandın ki
Yakındıkça silerdin, şuramın gizlerini.

Her derde derman sendin, hep eşsiz tabibimdin
Bir gül gibi açmıştın, sanki gönül bağımda.
Yol gösterenim oldun, benim tek habibimdin
Ben de sana ram oldum, birden deli çağımda.

Sevdiğine inanıp, çıktım bu çetin yola
Sevdana meyil verip, yüreğimde evrildim.
Ne kadar yorulsam da, vermedim hiçbir mola
Günebakanlar gibi, her an sana çevrildim.

Beynimde bir tiyatro, bilmem kaçıncı perde
Karakterler sen ve ben, oynar durur nicedir.
İçimde bir özlemsin, adın ölümsüz serde
Aramızdaki engel, bil ki kıldan incedir.

Sevdaya düşmüş yürek, senin için yanıyor
Ellerimi bırakma, sensiz başım dönmekte.
Geleceksen çabuk gel, yaram derin kanıyor
Bak, ömrüm tükeniyor, gözün feri sönmekte.

Ne görüp yaşadıysa Leyla onları yazdı
Şiirlerin türküye döndüğü andır bu an.
Sensiz geçen her anım, tanımsız bir ayazdı
Yokluğun büyük acı, nasıl dayansın bu can.

(İstanbul - 13.07.2020 - 01.02)