Günebakanlar Şiiri - Özge Özgen

Yağmur sesi kısılmış gibi
Kesik kesik günebakanlar akıyordu rüzgardan.
Önümüzdeki yırtmaçlı etekli kızlara baktım
Bir de sakalı uzamış kadınlara..

Nedensiz ne var ki ?

Ben bir tahtayı yonttuğumda üvey dişlerim çıkıyordu,
Asma yaprağından armut akıyordu aşağıya.
Kırkından sonra kim bakıyordu
sokak kapısından dışarıya..

Kimisine göre,
Beyaz dantelli örtüler örtersin masanın üstüne genç kız olduğunda.
Kimi de öylece gitmeni bekler..

Ben şimdi
Pandispanyaları şuraya koysam,
Ve iki metre kumaş eklesem insanın enine,

Büyümek ne kelime,
Boy verir bütün cümleler biliyorum bilmesine de,

Bütün dikenleri, ve gülleri istiyorum

İstiyorum... ayıp değil ya ;

Gerçekten çok sıkıldığım bir yer dünya ,
ve diş gıcırtısıyla beslenen bir cisim var suyun içinde ıslanan

Ve iz'ler
Her koybolduğunda ,
Daha çok anlamı değişecek sevişmelerin..

Yağmur biterse,

Hikaye sürsün istemiyorum..

Yoksa,
Acılı bir anneye,
Kaktüsleri kim anlayacak..