Günebakan Çiçeği Şiiri - Hatice Kuzu

Uçsuz bucaksız kırların,
Süsüdür günebakan çiçeği.
Aydınlık bir yüz gibi,
Gülümseyerek bakar bize...
Kimi gün, utanır bir genç kız gibi,
Düşer başı sessizce önüne.
Sanki yaşlanmıştır gözleri,
Yenik düşmüş gibidir,
Sabahın ilk ışıklarıyla süzülen çiylere.
Kimi gün, güneşe döner yüzünü
Başkaldırırcasına her şeye.
Her meyve bir umuttur; onun içinden yükselen
Baktığı güneşin esiridir, onunla beslenen.
Bilir ki; onsuz yaşamı olmaz,
Bir küçük ışıktır onu yaşama böylesine bağlayan,
Bile bile bu sevdanın onu yok edeceğini,
Her gün daha büyük bir coşkuyla bağlanır ona,
Ve olgunlaştıkça ölüme biraz daha yaklaşır.
Binlerce tohumdur geriye kalan bu sevdadan,
Ve binlerce umuttur çiftçinin elinde
Sevgiyle toprağa saçılan...

28.4.2002