Günebakan çiçeği Şiiri - Abdulkadir Deveci

Boşluğun ortasındayım ve buğulu bir sabahın ayazında.
Yalnızlığın en karanlık renginde ve sessizliğinde.
Elimi bir günebakan çiçeğine uzatıyorum
Daha çok taze ve nazik üzerinde geceden kalmış bir kaç çiğ tanesi
birlikte güneşe doğru yol almak geliyor içimden sonsuza dek ışık kovalamak.
Teklifimi sunuyorum O da siyahlardan bezmiş hikayesini bana anlatıyor dinliyorum
Hikayesi mor ve zaman zaman kırmızıya çalıyor
Benim yolumu soruyor ve ne istediğimi
Benide onun gibi bir günebakan çiçeği yapmasını için tanrısına dilekde bulunmasını istiyorum
Bir anlık kendini güneşinden alıp şöyle diyor;
''Sana kendi ışığımı veremem çünkü o benim güneşim Sana kendi varlığımı veremem yoksa yokolurum. Bedenim köklerim ve yapraklarım buraya ait''
Susuyorum ve sırtımda bir kambur hissediyorum geçmişimin yıkıntıları geliyor gözümün önüne...
Ondan bir yaprak vermesini istiyorum ve beni kırmıyor.
Mutlululuğu hakettiğimi söylüyor.
Birden ''Peki diyor neden ben ve neden bu sabah''
İçimden herşeyi anlatmak geçiyor ama sıradanlığımın tek düzeliğinde yoluma devam etmek daha ağır basıyor.
Gitme diyor ve benim varlığımda huzur bulduğunu söylüyor.
Kendi iç savaşlarım yeniden başlıyor.
Narsist sağduyu ve melankolik bölümlerim atağa kalkıyor.
En sonunda o güzel ve diri bedenini avuçlarımın içinden alıyorum son bir kez daha bakıyorum Ona.
Seni seviyorum diyorum ona. Bunun için bir nedenim de yok. Karanlığım yüzünden de gelmedim buraya.Ancak her güneş açtığında yanına gelip senle burda olmak istiyorum. Birlikte Güneşin doğuşunu ve batışını kısacası kendi alınyazımızı izleyelim diyorum.
Cevabını beklerken bir an için içim ısınıyor.
Kalbim üzerindeki sarkıtları ve buz kalıplarını kırmaya başlıyor bir anda
Sonra işte oldu diyor...
Bedenim eski silüetinde ancak yolunda giden birşeylerin olduğunu hissediyorum.
Ve tekrar kendi rölanti döngülerime geri dönüyorum
içimden şimdiden güneş olmak geçiyor...