Günebakan Şiiri - Mediha İstanbullu

sen ertelenen günün
gül yüzündeki çiğ tanesi
buğusuna yansıyan gözyaşım

sert rüzgarlarla geçen
bir sonbaharın ardından
boynu bükük kalan bir ağaç
küskün dalındaki solgun yaprağında
nasıl durursa ay ışığı öyle durursun

yakamozların bile ıslandığı bir akşam
akıntıdan yana taraf tutan
hoyrat haydutların yalpalayarak
karşı kıyıya geçmeye çalıştığı bir
fırtınada
umarsızca öte yana çevirmiştin
o bakır çalığı gözlerini

oysa durduğun yerden
yüreğimin buruk camına yansıyordu
neftiydi bakışların ve ruhundan başka
hiçbir rengin karışmadığı
saf mavi bir bulut yükseliyordu
zamanın boyunduruğuna asılı
gölgeler arasından

yorgun sularda
sevdanın en derinini tadacağı beklenen günün
umudunu taşıyan soluğum
berrak bulutların bir avuç toprakla
sürüklediği güne bakan
bir yolcuydu aslında
geçiyordu her çağı

geçiyordu gözümün ufkundan
sesimde bir ardıcın iç çekişleriyle
selamlıyorken sabaha duran çocukluk yıllarımı
yükseliyordu bulutlar
yükseliyordu maviler
değmek için ruhuma

ve dolunay vardı yollarda
tanımadığım aynalardan geçip gidiyordu insanlar
yüzüme değdirerek sancıyan yaralarını

kuzey rüzgarı poyrazın da ötesinde
çok çok uzaklardan seslendi
tüm ilençli bakışları üzerinden atan
muştulu haberci
döndüm uzak yollardan
döndüm ufkumu

solan nehirleri yeşile boyayan güzel boyacı
aydınlattı ikircimli kesif ve esrik gökyüzümün ataletini
ışıklandı gökler değişti bakışı yıldızların
göründü nihayet ağaran günün
gül yüzünde tebessüm