Güne dair bir şey olsun istedim...

güne dair bir şey olsun istedim
hani dost cemaatinden aşırdığım
ve kendime sakladığım bir şey...
günün bir anlamı, bir tılsımı olmalıydı
oysa yine yağmur ve rüzgar vardı
ve güneş gizlenip bulutlar ardına
bir soğuk ten bıraktı ay ile aramıza.

zifiri bir karanlıktı benim için gece
ve cigaramla işledim ciğerlerime de.
ne bir dost yüzü aklımda kalan
ne de sevgiye, sevgiliye dair bir tılsım;
sadece ben ve horultusu yalnızlığımın...
oysa güne dair bir şeyler olmalıydı ki
kirpiklerime kuşlar konmalı,uyumalıydım.

neyi düşündüysem ucunda pis bir küfür
neye dokunduysam taş duvar ve karanlıklar...
bir sokak köpeğinin uzaklardan iniltisi
ve rüzgarın asık sureti vardı geceye dair.
ışıltılar içinde yüzen bir gemiydi Çamlıca
bir bahar sabahı için yol alıyordu uzaklara
bense uykusuz tek ferdi idim kıyıda...

günün sofrasında paylaşılmıştı her şey
ya karanlık... o da dahil değil miydi buna
ve insan zengin değil mi asıl paylaşınca.
yorgun, kan ter içinde varmıştım kapıya
anam olmasa kim açardı kapıyı bana
ana dedim sokaklarda kol geziyor kurtlar
al beni yurduna, sen bu akşam da sakla...

şarkılar bilirdim oysa denizden haberdar
her gün batımında bana arkadaştılar;
nerdeydiler mavi kanatlı kuşlar, yıldızlar
yağmur yüklü bulutlar ruhuma konuktular.
aynada gördüğüm ben değildim bir giz...
ne bir ses vardı orda, ne de bir his;
yoktu artık peşi sıra gidebildiğim bir iz.

suyun, ateşin mecali yoktu bende
yağmurdan daha hayırlısı da…
hatırlamıyorum sabah ezanını
hiç bu kadar beklediğimi ve güneşin
sabahları bir güle dönüştüğünü.
kuşlar konuyordu kirpiklerime
birer birer
yorgundular onlar da benim kadar.