Gündüzün gözyaşlarından arta kalandı geceye izini bırakan. Yakamozların eşliğinde sandalın türküsünü söylüyorlardı kürek şamandıra ve ay.
Aslında gizemdi karanlık, gizemdi sis, nereden ne yaşanacağı bilinmeyen. Açılmamış yüreklerin sesleriydi belki sisler içinden gökyüzüne ulaşan, belki de yüreğin gözyaşlarıydı geceye nemini sunan. Nasılda karanlıktı ve nasılda umursamazca dolanıyordu kendi halinde sanki elinden tutanı olmayan çocuk gibi. Açıldıkça açılıyordu yüreği ve döküldükçe yaşlar kızgın yüreğe dumanları savruluyordu yeryüzüne.
Açılmakla ne kaybedecekti görüntünün güzelliği zaten her şey yerli yerinde değil miydi? Sandal yalnız deniz üzerinde yürek bağlanmış şamandıra ipine sürüklense en fazla kıyıya vururdu ayakları bağlandığı demirden.
Hayat acımasız, hayat yalnız, gece gibi, sis gibi, hafif bir esintide dağılacak umut gibi. Sevdanın yelpazesinin savrulması mı gerekirdi sinede ki sisi dağıtmaya, yoksa sevgilinin nefesimi. İpini koparmış, ummanın yakamozlarında salınırken yürek, devinimi tamamlamış sevdaların ayağına düşüyordu. Kopmuş halatlar dolandıkça boynuna hala nefes almaya çalışan aşkların seslerini duyuyordu kıyıya vuran dalga seslerinde…
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
