Gündüzü Bekleyen Bekçi

Anamın çilesine eklenen derttim,
Bu şehri en iyi ben bilirdim,
Çıplak ayakla dolaştığım sokakları,
Bayramda şeker dağıttığım çocukları,
Damdan dama atlayan aşıkları bilirdim,
Herkes gecenin kuytusunda uyurken,
Ben gündüzü bekleyen bekçiydim,
Ben deli değildim ama deli sevdalardan geçtim,
Bu şehrin kaç sevdaya gebe kaldığını,
Hangi mülteci düşleri yarım bıraktığını,
Zulasındaki aşkların hikayelerini en iyi ben bilirdim,
Sakallarım beyazdı belki,
Saçlarım dağınık,
Üstüm başım pas içinde, üstelik yırtık,
Sırtımda minnet yüklü bir çuval,
Yüzümde esiri olduğum hayatın çizgileri,
Cebimde birkaç ekmek kırıntısı,
Çünkü ben en çok kuşları severdim,
Yüreğimin ücra köşelerinde,
Yetim düşler biriktirirdim,
Uçmayı bilmeyen uçurtmalar yapardım,
Yüzmeyi bilmeyen kağıt gemiler,
Kürdandan adamlara garip anlamlar yüklerdim,
Gözlerden mi akar hep yaşlar sanırsınız?
Yürekten, dökülen yaşlar ne cehennemler söndürür bilir misiniz?
Ne hayaller öldürdüm içimde,
Yetim yüreğim sanki olmuştu gasilhane !
Ellerim giderken her seferinde yüreğime,
Toprak, yerine hayallerim'i sererdim hep üzerlerine,
Oysa memleketime en çok ben hayrandım,
Ey sılası dert olan memleketim,
Sanmaki ben seni terkettim,
Yalan yok gitmeye meyilliydim,
Çünkü ne anam vardı ne de yolumu bekleyenim,
Bir kaçıştı benimkisi akıldan uzak,
Biraz da akla muhtaç,
İnsan hiç kaçar mı memleketinden böyle çabucak,
Ben deli değildim belki,
Ama bir insan kırıldı mı nasıl terkeder iyi bilirdim,
Simsiyah bir asfalt üstünde,
Soğuk bir gecede yol kenarına düşen bendim,
Ve gözlerim bakarken çaresizce yıldızlara,
Biraz titrek ve buğulu bir nefeste,
Son sözüm buydu benim,
Ah ah canım memleketim...