Gündüze Aşkla Şiiri - Gül Kürekçi

Hiç gitmeden de yoruluyordu insan.
Durup beklemekten, umursamadığını sandığı herşeyin aslında birer yük olarak her gece boğazına çökmesinden en çokta.
Senin gibi mutluluk naraları atamıyorum ben. Gerçi senin içinde de ben varım .
Seni dibe çeken benim dimi. Hepsi benim.
Bilirsin ben beyazları sevmem. Ben en karanlık , en dip, en kötü halinim senin .
Hiç kalmadığını biliyorum, yada günden güne yok olduğunuda.
Kendimi değiştirmek için hiç bişeyim yok.
Sen yoksun mesela! Aydınlığım yok, ışığım yok.
İçimizde bizi mahkum eden bu ben'e ben bile katlanamazken,
sen bu acınası cehennem çukurunda nasıl iz bırakabiliyorsun?
Bazen sana hayret ediyorum.
Ulan diyorum , ulan hiç değilse çabalıyor, gecemi gündüze bağlıyor.
Kitap okuyor, müzik dinliyor, kendi çapında hayata karışıyor.
Bir 4 duvarda - içinin 4 duvarında- kendini bir hücreye kapatıp birgün nefesini son vereceği günü beklemiyor.

Bazen diyorum ki..
Ah günüm, güneşim.
Kurtar beni bu ateşten, suyum ol.
Kayboluyorum, karanlığımda!
Siyahımı beyaza boğ!!!