Gündüz İşkencesi Şiiri - Mustafa Kemal ŞEN

Bugün sanki akşam hiç olmayacak, olacak…

Güneş çekilmeyecek, gökyüzü kararmayacak,

Varsın bu deli şair biraz daha yansın, yanacak.

Varsın, akşamı getiren dakikaları saysın,

Varsın yaşamasın bu aydınlıkta, kıvransın…

Belki geri kalan ömrümü topluyorum, bu güne,

Belki yanan başıma güneştir çare, ne çare

Kırılacak zaman serin serin, ezan sesiyle, ansızın,

Belki akşam bin yıl sonradır, gününde bu yazın,

Ben hiç hasretinde değildim kışın, ne de ayazın…

Akşam rüzgârı esse, boynum bunu hissetse,

Karşı ufuklar boydan boya kızıla boyansa,

Birbirine sürten eşyaların birden sesi kesilse,

Şu evlerin nokta gibi ışıkları yansa, o saatte,

Uzayan gölgeler yetişip gözyaşlarımı silse.

Akşam, çağırdıkça nazlanan, gelmeyen zaman,

Gelirse duyularım yerine oturacak muntazaman,

Mengene arasında kıstırılmış ruhumun iniltisi

Dinecek bununla birlikte güneşin de pembe sisi,

Akşam, gözlerimden açılan pencerenin perdesi

24,03,2010