Gündüz Erimesi Şiiri - İsmail Aksoy

İsmail Aksoy
1898

ŞİİR


17

TAKİPÇİ

Gündüz Erimesi

Gündüz Erimesi

Alazlanan pullar yapıştırarak gönderdi mektuplarını sabah havası.
Parlıyordu kar ve hafiflemişti tüm yükler - bir kilo
700 gram ağırlığındaydı, daha fazla değildi.

Hem sıcak hem soğuk o yerde uçuyordu buz üstünde yüksekte duran Güneş.
Sanki önünde bir bebek arabasını itiyormuş gibi yavaş gidiyordu rüzgâr.

Dışarı çıktı aileler, uzun süredir ilk kez açık gökyüzünü gördüler.
Kendimizi çok güçlü bir anlatının ilk bölümünde bulduk.

Yabanarılarına yapışan çiçek tozları gibi yapıştı Güneş
bütün o kürk şapkalara
ve güneş ışınları sımsıkı yapıştı KIŞ adına ve durdu orada
bitene kadar kış.

Karda kütükleri resmeden bir natürmort düşüncelere gark etti beni.
Sordum onlara:
“Benimle birlikte çocukluğuma geliyor musunuz?”. “Evet” dediler.

Yeni bir lisanda bir sözcük mırıltısı duyuldu çalılığın içinde:
ünlü harfler mavi gökyüzü idi ve ünsüz harfler siyah çalılardı
ve kar üstünde öyle usulca bir konuşmaydı ki bu.

Fakat dünyadaki sessizliği daha da güçlü büyüten
jet uçağı reverans yaptı gümbürtüsünün eteğiyle.

[“YARISI TAMAMLANMIŞ GÖKYÜZÜ”nden (1962)]

Tomas Tranströmer (1931-2015, İsveç)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

İsmail Aksoy
Kayıt Tarihi : 22.12.2019 06:16:00
Hikayesi:


DAGSMEJA Morgonluften avlämnade sina brev med frimärken som glödde. Snön lyste och alla bördor lättade - ett kilo vägde 700 gram inte mer. Solen fanns högt över isen flygande på stället både varm och kall. Vinden gick fram sakta som om den sköt en barnvagn framför sig. Familjerna fick ut, de såg öppen himmel för första gången på länge. Vi befann oss i första kapitlet av en mycket stark berättelse. Solskenet fastnade på alla pälsmössor som frömjöl på humlorna och solskenet fastnade på namnet VINTER och satt kvar där tills vintern var över. Ett stilleben av timmerstockar på snön gjord mig tankfull. Jag frågade dem: "Följer Ni med till min barndom?" De svarade "ja". Inne bland snåren hördes ett mummel av ord på ett nytt språk: vokalerna var blå himmel och konsonanterna var svarta kvistar och det talade så sakta över snön. Men reaplanet nigande i sitt dåns kjolar fick tystnaden på jorden att växa i styrka.

Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!

İsmail Aksoy