Gündöndü Şiiri - Sibel Orcan

Bulutlar dizilirken gökyüzünün imine
Çiğ tohumlar ekilir saf toprağın rahmine

Bereketiyle büyür, şehrin süsünden uzak
Betonlaşan dünyanın gürültüsünden uzak

Sırayla nöbet tutar sabrın kapı eşiği
Sükûnetle sallanır emeğin ak beşiği

Bu sevda denizinde sanki gizli bir nun’dur
Leylasını bekleyen çöl yorgunu Mecnun’dur

İşte vakit gelmiştir, gülümsüyor gün yüzü
Sabahın seherinde kıpırdanır yeryüzü

Çat diye çatlar tomur, göğsü yırtarcasına
Karanlıktan sıyrılır kabuk atarcasına

Zincirlerini kırıp hayat yolunu izler
Görklü bayrak misali yükselir gür filizler

Sarıya boyanırken Anadolu’nun koynu
Tarlalarda göverir narin başağın boynu

Önce bakıp çekinir gül yanaklı zen gibi
Sonra parmak ucunda döner semazen gibi

Kor ışığa süzülür tabiatın iğinden
Utangaç gözlerini alamaz sevdiğinden

Bir aşkın doğumudur günebakan çiçeği
Tüm nazı güneşidir, kimse bilmez gerçeği