Gündoğumu Şiiri - Tuba Gürdere

Işığı düşerken gördüğünüzde gözlerden
Düşmemek gerek kendi yörüngenizden
Tutunabilmeli kendine nasıl düşerse beden,
Ancak düşmemeli düşüncelerden
Nasıl derin bir yalnızdaysa ay,
...Tutunabilmeli kendine yaşam olarak daima.
Nice gündoğumu vardır bilinmez.
Bildiğinden bu güne doğarsın bilmediğine.
Nasıl ki gün doğuyor her daim kendinde
Gün doğmadan neler doğandır aslolan.
Güneşin nekadar karanlık olduğu bilinseydi,
gecenin değeri anlaşılırmıydı hiç?
Aydınlık, bakışımıza yansısa,
bir göz kapama aralığında,ruhumuzdadır gece.
Oysa değil gece karanlık
düşünceyi aydınlatan bakışımız yansır.
Gözlerle görülen yaşam olsaydı eğer,
sebepsiz kalırdı yansıyan ışıklar
Düşüncenin ışığı vardır bakışları aydınlatan
ve gün loş kalırdı ruhun aydınlığından.