Günden Taşanlar Şiiri - Hasan Okursoy

Gidince gün
akşamı sarar soluğu
gece saklar karanlığı
doğar güneş
konuşur sabahı

kim söyler şarkıları?
gelince savaş
uzaklaşır barış yavaş yavaş

kırılan dalda
güne mırıldanarak
düşer yaprak

ne anlatır kılıç kına?
neden bilmem?
sevgi varken
nefret taşınır insana

sevgi ve nefret
bir de kıraç toprak
yılları saklar taşında
unuttuklarımız bakar pasında

bir de
ağaç dalında kuşlar
rüzgarında öter salına salına

bütün gün
bir sancı arkamda
koşar kıvranarak
topraktaki tohum telaşı
resimlere düşer ağlayarak

yaşadığım en güzel an
çocukluğumdaki ırmak
güneşinde gölgem
okulumda bir salıncak

yaşadıklarımı solurdu üzüm
neler düşünürdüm kendi kendime
mavi boyalarım yapıştı elime
sarıldım yalnızlığıma
kimin ömrü bitse anıları yıkıldı evime
bir fesleğen kokusu sardı bazen
konuştu pencereme

insan biraz vardır her yerde
yalnızlık bir ölümdür karanlığında
paslanır durur yanında
ısırdığı elmalar
konuşmaz bir daha
anlatır gün
naçar elinde
sayıklar çocukluğu
insan sevdiğinde

insan barışa
deli gibi tutunmalı
insan sevdi mi?
akşamın kızıllığında boğulmalı
ikindi ile akşam arasında
az az konuşmalı

taşmalı
açılınca çocukluğumuzdan kalan gazoz
solsa da özlediğimiz resimler
bazen uzakları getirmeli
aradığın bir dost
bir küfür gibi ortaya düşmeli

aynada ikimiz
yakama iliştirilmiş bir çiçek gibiyiz
tam evden çıktığımız zaman
bizi alır gülüşümüz
birimiz gitse uzaklara
büyür yalnızlığımız
kalır öksüz

kocaman bir kadı dede
yıllarca anılmış bir gölde
şimdi sorsan bilmez kimse
gölden dolma parkta
unutulmuş içinde