Güncemin Şiiri - Erdal Toygun

Güncemin; unutulmayan girift bölümü,
Aklıma düştü çözülmeyen kör düğümü.
Görünmez akşamlar yavaş yavaş çöküyor,
Güneş huzmesini ufuklara gömüyor.
Karanlık fikirler firketeyle asılı,
Yakarışlar, özlem kitabında basılı.
Diş sancısında diri kalan hücrelerim,
Akortsuz teranelerde sükûnetlerim.

Nekahette ömrümün bizar duyguları;
Yamaçtan seyrettim oynanan kurguları.
Daldım derinliklerine, kendimden geçtim,
Kar dolu ihtiyar dağı, bergüzar seçtim.
Neye yarar talan olsa da ömür bağım,
Durmaz akıl başta, heba olur genç çağım.

Kar tanesi çıkarır kubbeden başını,
Savurur sırtından yük ile tasasını,
Karları yırtıp göğe bakar, kardelenler,
Çıkmaz uslardan, gönül perdesi delenler.
Gün dizini bükmüş, parlar damlacıklara,
Son bakış; birikmiş boz bulanık arklara.
Eskiyen resimleri tek tek karıştırdım;
Yüreği yaralı olanları ayırdım.

Güne ziyasız doğmaktansa seherlerde,
Ölürüm alaz dolu sessiz gecelerde.
Gözlerin fel fecir okuduğu yaslarda,
Taziyeler yetersiz, eller dualarda.
Sevilere şahit olur, kaydederim diye,
Günceme; son acılarım kalsın hediye.

Erdal Toygun