Günce... Şiiri - Çiğdem Ağbulak

Usumda ezik bir şeyler var,
Silikleşiyor gittikçe,
Ya ben uzaklaşıyorum ondan,
Ya da o beni terk ediyor günden güne.

Oysa,
Panayırım kurulmuşta el ediyor bana,
Elimi sallamak istiyorum,
Kocaman bir karanlık dikiliyor karşıma.
Soğuk,
El değmez bir günce.

Seslerimi alıyor karanlık belli,
Çok uzakta kalmış tanıdık bir ninni,
Bir masa başı,
Seçemediğim insanlar yığını.

Sen hiç öldün mü?
Günceme işliyorum ölümü,
Sessiz ve ani...

Aşağıdan bağırıyorlar,
Çıkıyorum dışarı,
Gürültülü bir kalabalık.
Yıldızlar simli suretler yükleyip gölgelere,
Oynatıyorlar sessiz.

Mahallenin kızları
Pencere onu oturmalarında,
Tül perdelerin ardından,
Yaşama bıraktıkları tek damla gözyaşları,
Besleyip büyütüyor sardunyalarını.

Sen bilmezsin ya,
Sardunyalar ondan bunca sevdalı.