Günce Şiiri - Figen Güler

Dizlerinde morluk, taşlar cebinde,
Çiçek taşıyor ama kalbinin üstünde.
Sesi hafif, kadifemsi, tınısı rüzgar gibi,
Dünya durup durup onu dinliyor sanki.

Koşarak değil, zıplayarak gider okula,
Sayar yaprakları, inceler onları yolda.
Kaldırım taşlarını unutmaz, su döker,
Ona göre taşlar susamış olabilirler.

Çekilir içine, konuşmaz üzüldüğünde,
Defterine papatyalar çizer o sadece.
Gülümser papatyanın ortası sarı olunca,
Hayal kurmak güzel cevap, susanlara.

“Gerçekçi olsan.” dediğinde ise birisi ona,
“Boş ver.” der gibi göz kırpıyor içindeki kıza.
Cebinden çıkan yapraklara yazdı hayalini,
Kimse duymasa da, dallar anlattı Günce’yi.