Günce 1 Şiiri - Necdet Arslan

Merhaba Dostlarım.
Nasılsınız?
Bir şeyler söylemeye geldim sizlere.
Şiirle başlayalım ve onun üzerinden sürdürelim:
‘’Suyunda denizleri bulduğum
bilmediğim yerlerimdeki sancı..
bana bir şey söyle güleyim
bir şey daha söyle
inandır’’
*Turgut UYAR
Bir şeyler söylenmesine ne değin gereksiniyoruz değil mi?
Güleceğiz hemencecik.
İnanacağız ona,bağlanacağız.
Çünkü kendi gerçeğimizi göreceğiz belki o gülüşte.
‘’ Başka birinin gerçeği sizin de gerçeğiniz ise ve o bunu sizin için dillendiriyorsa müthiştir.’’ tümcesini okumuştum Charles BUKOWSKİ’den,Ekmek Arası adlı yapıtında.
Yüreğimizden sessizce çıkan çığlıklardır söylediklerimiz.Ve bizi güldürebildikleri ölçüde sevgi barındırırlar…İnsanın,bir sancıya katlanması bundandır.
O bize söyler.Biz güleriz…
İnanırız ona.
Belki kendisini sevdiğimizi bile bilmez.
Rengi,dili,inancı,kimliği… ne olursa olsun bütün insanlar için de düşünebiliriz bunu
Tüm insanlık ne değin gereksiniyor aslında bu sancıya…
“Sevgi insanın yüreğinden çıkan sessiz çığlıklardır. Bazen bunu sevdiğimiz insanlar bile duymaz.” diyordu Khaled HOSSEİNİ ve bu olguyu ‘’Bir Muhteşem Güneş ‘’ diyerek tanımlıyordu aynı adlı yapıtında.
Gizemli bir imden söz ediyorum aslında size.Tıpkı Kürşat Başar’ın Başucumda Müzik’te dediği gibi:
‘’ Çünkü hangimiz günün birinde karşımıza çıkan beklenmedik bir rastlantının,masallardaki küçük kahramanımızın karşılaştığı ve bütün macerayı başlatan o sihirli işaret olduğunu anlayabiliriz ki ‘’
Büyük maceraların başlaması için daha fazla geç kalmadan bir şeyler söyleyiniz.
Güldürünüz birilerini…
Kendinize inandırmak için yapınız bunu.
Sizi sevdiğini bilmeseniz bile yapınız bunu.
Evrenimizdeki büyük çoğunluk birbirini tanımamasına karşın birbirini seven insanlarla dolu aslında.
Savaş çığırtkanlarının ve savaşların daha da çoğaldığı bu günlerde diyebiliyor muyuz Nazım gibi:
‘’ Yasamak bir ağaç gibi, tek ve hür,
Ve bir orman gibi kardeşçesine
Bu hasret bizim! ...’’
Bütün maceralarınızın sevgiye koşullu olmasını diliyorum.
İyi akşamlar/geceler…