Günbegün Şiiri - Orhan Mikaelson

Kasvetimi prangalıyor kara bulutlar
Ulaşmıyor asi isteklerim gökyüzüne
Ama bizzat kendim çıkıcam bir gün
Kaybedecek bir şeyim yok, eriyorum günbegün

İflas ediyor kalbim her gün
Kesiliyor nefesim, oksijen yok bugün
Dayanıyorum ama yolun sonu uçurum
Söylüyorum ki bunu, kazmayın artık kuyumu

Gelmiyor zaten düşeş, düşüşteyim her gün
Her gün kendimle cebelleşiyorum
Yalnız, ne olduğunu bilmiyorum
Bu ihtirasa sarıyorum günbegün

Bir bilinmezlik treninde en eski yolcuyum
Nereye sürüklendiğimi bilmiyorum
Ama her şey bitecek bir gün
Buna inanıyorum günbegün