Günbatımı Şiiri - Seyhan Korkmaz

Daralırken avuçlarımda
Sızısı başladı güneşin
Bir bir çekti ışıklarını
Günbatımı

Kirpriklerimdeki yolcu
Hem ben ben en çok seni severim dedi
küçük bir çocuktu
Bir aydınlık tokat attı yüzüne
Karıştı yine karanlığın dibine

Ağladı küçük çocuk
Karanlık sardı çocuğu
Bir daha sakın alma günbatımını ellerine
Avuçlarındaki halkalar ne kadar da benziyor rengime

İşte seviyorum dedi çocuk
Baktı gökyüzüne
Usulca bekledi
Geçti gitti günbatımı
Bir daha da dönmedi