Günbatımı Şiiri - Ceren Özdemir

Bir çiçekti elindeki.
Günbatımında ekecekti ellerindekilerini.
Ansızın bir an firar edecekti.
Arkasındaki herkesi kesecekti.
En büyük toprağını alacaktı eline,
Günbatımını bulacaktı, işte o zaman ekecekti çiçeklerini.
Elindeki çiçek büyüyecekti.
Alıştırma tekerlekleriyle meydan okuyacaktı dünyaya.
Yüce refakatçim alıştırma tekerleri…
Dokunabilir misiniz gözyaşlarıma kalbinizle?
Kırıklarımı süpürebilir misiniz tozlanmış değneğimle?
Bir çiçek değildi elimdeki.
Bahçesi yokuşa bakan bir çiçek bahçesiydi…
Günabatımı solumdaydı.
Her endişeli soluğumdaydı.
Dikenlerimi tek tek topladım,
Tekerlerinin lastiği patlamasın diye.
Soluğumdaki alıştırma tekerlekleri…
Çiçek bahçem kalbindeki.
Günbatımı bizim zamanımız.
Yeşillenmek için son şansımsın günbatımı.
Sarartmamak da senin elinde günbatımı…