Günbatımı Şiiri - Nilgün Yıldırım

Suskunluklarıma geceler karışıyor,
Ve ihanetler hep gece yaşanıyor.
Sevdanın rengi güneş,
Ve yağmurlar,sevdanın gözyaşları aslında.
Aşkı tanıdım bir zamanlar;
Bir ağaç kovuğunda yaşıyordu,
Kendince hayattan kaçıyordu.
Gözlerine baktım,korkuyu gördüm ve umutsuzluğu.
Kuru bir dal titriyordu elleri.
En çok bana benziyordu;
Ürkek,heyecenlı,yalnız.
Hayattan kaçarken,kendindende kaçıyordu.
Hep yükseklerden düşüyordu,
Parçalanıyordu inandıkları ve kan kaybediyordu.
Tek istediği,bir yüreği doldurmak,
Ve coşkuyla atmaktı.
Oysa kurtarma ekibi hep geç kalıyor,
Ve aşk bir yerlerde sıkışıp yok oluyordu.
Bulupta yitirilen mutluluklar gibi tıpkı.
Her zaman yanlış zamandır aşka,
Doğru zamanlarımızsa yanlışlarla dolu.
Ve ben güneşe vuruldum;
Oysa vakit günbatımı.....

28,11,2000