Günaydınlar Boğazımdan Aşağı İnmiyor

güvertenin kenarından denize bakıp
atıyorum gölgemi, sülietimi mavi sulara
bağırıyorum çağırıyorum boğuluyorum
bedenimi taşıyor gemi yine geleceğe
geçmişim ıslak elleriyle güle güle diyor
kaç intihardan çıkışım bu bilmiyorum
kaç siren sesiyle uyanışım bu ölümden
kaç vira deyişim bilmiyorum hayata

dudak uçlarıyla bir merhaba diyorum
günaydınlar boğazımdan aşağı inmiyor
yine tat almaya çalışıyorum yaşamdan
hiç kimseyi bulamıyorum bana yakın
uzak akrabam gibi pay alıyorlar benden
parça koparıyorlar kazmayla tenimden
bütün tarla kuşlarına tohum atıyorum
baş kaldırıyorum hayata buğdaylar gibi
emeğe, ekmeğe, ele boyun eğiyorum
seviyorum hayatı çuval dolusu gülüşle