2017 Günaydın ve Yalnızlık

Yine güzel bir sabahı yalnız başına karşılamayı protesto etmek için önce kendime, sonra çiçeklere, daldaki yapraklara ve face’deki sayfamda insanlara “Günaydın” dedim.
Gelen güzel yanıtlar gönlümü aydınlattı.
Güzel insanlar, ah güzel insanlar; keşke yanıt verdiğiniz notumu okumak için face’e girmiyor olsaydınız.
“Nankörlük, bu yaptığın” demeyiniz lütfen!
Bir sorunuz,
“Neden?” diye.
Bu satırları yazarken “Pavarotti”den aryalar dinliyorum, güneşli bir günün sabahında,
hafif bir esinti ile ferahladığım köyde kaldığım evde.
Etrafta kuş cıvıltılarından başka bir ses yok,
Pavarotti’ye eşlik eden.
Dikkatinizi çekti mi, “başka bir ses yok” dediğimin?
Benim gibi “yalnız” olanlar farkındadırlar,
gözünü açtığında insan, uykusunu almış, dinlenmiş,
bu güzellikleri bütünleştirebileceği son ve en önemli unsur olan sevdiğine “günaydın” demenin önemini.
Böyle bir insanın face’e bakacağını düşünebilir misiniz, sabahın bu güzelliğiyle birlikteyken.
Sımsıcak bir duygunun benliğini sarmasına neden olan o yumuşacık temasın ruhu sağaltmasındaki yüce gücü neye değişebilir ki insan.
Müptelası olmaktan huzur ve mutluluk duyulan böyle güzel bir iptila daha var mı, acaba?
Varken kıymetini bilmenin sevinç ve hazzını yaşayan biri olarak, “iyi ki”lerin varsılı olmak ne kadar güzel, bir bilseniz!
Ama, diğer bir bakış açısından ise, bu varlığı tattıktan sonra yoksunluğu ile yaşamak öylesine ızdırap verici, iç acıtıcı ki.
Bütün kalbimle diliyor ve ümit ediyorum ki, bana söylediğiniz “günaydın”, varsılınıza söylediğinizden sonrasındakidir.
2017