Yol ki meçhul Şiiri - Murat Ülkü

Yol ki meçhul, ucu bucağı görünmez,
Ne zaman varılır, bilinmez limana.
Lâkin bir el tuttum, başka ne isterim,
Sen oldukça varım, bu viran dünyada.

Ne bir dilek ne de medet beklerim ben,
Kimseden, hiçbir şeyden aramam gayrı.
Sen yanımdaysan, var olurum bil ki,
Her nefeste öykümüz, yeniden ayrı.

Benim kimseye yok ihtiyacım artık,
Öğrendim ki en büyük sığınak sensin.
Bütün bu sis, bütün o derin karanlık,
Bir tebessümünden gelen kutlu nefhassın.

Bırakmam dersin, inanırım o sözüne,
Tutulan yeminler, gözlerimde parlar.
Her şeyimsin benim, bakarım yüzüne,
Ömrümün menzili, sende son bulur.

Güneşler batsa da, fırtınalar kopsun,
Yıldızlar düşsün de, gök yere insin.
Yeter ki sen bırakma bu elimi olsun,
En güzel şiirim seninle yazılsın.

Kaderin yazdığı her çizgi, izimsin,
Ne bir veda, ne bir son beklerim senden.
Bu yolculuğun son limanı, sevdiğimsin,
Seninle var oldum, bu tenden geçerim.

İzin ver kalayım, gözbebeğin olayım,
Ne bir an eksileyim, ne bir an ayrı.
Seninle yeşeren bir ömür bağlayım,
Sonsuzluk benim değil, senle var olan hayrı.

Artık ne gemiler, ne yollar beklerim,
Rotam, pusulam, denizim de sensin.
Sana adadım ben, bütün dileklerimi,
Gel ve ebediyen kalbimde dinlen.