Günay Bozkuş Şiirleri - Şair Günay Bozkuş

ÇOCUK OLAMAMAK
Çocuğun gözleri, gökkuşağı rengiydi
Tüm çocukların gözleriyle bakardı.
Ağladığı zaman, okyanuslar dolardı
Güneşler doğardı, güldüğü zaman
Isıtırdı ellerini üşümüş çocukların

İMDAT YA NEBİ
Zifiri gecenin,şafağındayım
Gamda,kederdeyim,hem de dardayım
Mahsur kaldım,çölde,sahralardayım
Suyum kırbandadır,Ya Resulallah

KAYIP
Ellerin dolaşsa ak saçlarımda
Nefesin yüzüme vursa usulca
Dizinde uyuyup kalsam bir lahza
Kaldırmasan beni ölsem öylece

NE ÇIKAR
Mahmur gözlüm,hayal artık,kavuşmam
Dünyanın derdine yanmam,acışmam
Azadsız köleyim,kaçmam savuşmam
Bağlasan ne çıkar,çözsen ne çıkar

NEM KALDI Kİ.
Ömrüm kör kuyuda,dakikam asır
Seher geceye mi güne mi esir
Merhemler yarama eylemez tesir
Derdimi saracak kul mu kaldı ki

SENDEYİM
Yüreğin hücrem olsun,bir yere gitmeyeyim
Bir tek seni düşünüp,bir tek seni göreyim
Herkes affı beklese,mahşeri bekleyeyim
Gönlün bende tutuklu ben sende hükümlüyüm