Günahkâr İnsanlar Şiiri - Doğukan Özdemir

Yaktım inandığım tüm masalları
Ellerimde ateşin korluğu tutuştu
Toplasam vücuduma sıralanan ihtirasları
Derler mi, hayat son buldu?
Mahşerde beklenir diyorlardı küçükken
Ölen insanlar orada sıralanırmış
Kafamı çevirip sorardım hep: Neden, neden?
Günahkâr insanlar hep gizli gizli ağlarmış...
Feryat edince görünmeye başlar gerçekler
Duyulan güzel sözler teselli vermiyor
Yürekte geri dönülmez acı bırakır ölümler
Hayaller acıları teselli etmiyor...
Mutlu bir günün varlığına inandım yıllar yılı
Gelip geçti mi, yoksa ben mi göremedim?
Yüreğime hançerledim, biriktirdiğim acıları
Herkes mutlu oldu da, bir ben mi çileye hapsedildim?