Günahkâr Şiiri - Şehzade Barbaros

GÜNAHKÂR

İçimde seni gördüğüm,
Dışarıda kördüğüm bir ayna.
Sordum,kendime kim bu budala?
Başımı çevirdim,ellerin vardı omzumda.
Usulca yaslandım,gözlerinde kaldım doyasıya…

Yanımda, bir an sen vardın.
Omzumda ellerin,gönlümde hep ‘’uçurum’’ vardı.
Gözlerimden böylesi düşerken sensizliğim
Nede çabuk gittin,ben hiç anlayamadım..

Bu aşk,sana göre ya ‘’hiç’’ olmamıştı
Ya da en baştan buyana tek kişilik kalmıştı.
Sahi sen giderken ardından bakan
Ben değilsem sahibi gözlerin
Kimdi anlayamadım…

Yalan mı söyledin yoksa.
Varsa eğer senden de yana bir vefa,
Dur.. Ozaman…,
Neden ben
İnadına yalnızlığımla baş başa..?

Senin yüzün değilmiydi,
Suçun ve suçluluğun yansızlığı?
Yoksa mutsuzluğunun
Ağarmış, yüzyıllık yüzü,
O değil de, ben miydim?
İçimde seni gördüğüm,
Dışarıda kördüğüm bir ayna.
Sordum kendime, kim bu budala?
Ben anlayamadım…

Bir göründün ve kayboldun işte.
Biran mutluydum sonra yok-oldun hiç’te.
Yine gönlümde kaldı sıcaklığın ama
Bu sıcaklık hiçte hayır değil bu gidiş’te..

İçimde gördüğüm,
dışarıda kördüğüm bir ben.
Islak yaşantılar kaldı neden?
Ve bir de…
Sonrası olmayan yaşanmışlıklar senden...

Mutluyum diyorum ya sana
İşte benim en büyük yalanım da
buydu aslında.
Çünkü; ellerimin…yüzümün…
Ve gözlerimin saklı telaşı,
sensizken daha huzurlu
sensizken daha mutluydu aslında.

İnanmadığın aşkın, imkânsızlığına ben de inandım.
Hem de her güne günahkâr uyandım…
Sen bunları; bil, bilme; duy ya da duyma
Mutluyum diyordun ya
İşte,ben ozaman yalandım.

Şimdi
Ne başka bir sevgili
nede başka bir uçurum ister gündeliğim.
Olmayı istediğim tek yer senin olmadığın yüreğim.
Çünkü;
Benimle ilgili bir ben kalmadı bu yazacaklarımda
Ve günahkâr sendin
Ben kalmadım o andan sonra…

15/ŞUBAT/2010