Günahkâr Şiiri - Recep Çetintaş

Mevsimler soluyor artık sonbahar
Gönül bağ bozuyor bülbül sitemkâr
Ateşin cehennem bense günâhkâr
Dokundukça solan güllere döndüm

Aşkın teknesinde pişti toprağım
Savurdu rüzgârın düştü yaprağım
Ben bir pervâneyim sen de çerâğım
Dokundukça yanan dîllere döndüm

Zâhirde göremem düşte haramsın
Mâziye gömemem tek hâtırâmsın
Sen benim kanayan gönül yaramsın
Dokundukça azan sellere döndüm

Takvimler de solar düşer yapraklar
Taş gibi bağrına basar topraklar
Yayından boşanan ok ve mızraklar
Savruldukça tozan küllere döndüm

Güzellik arazdır eşyâdan geçer
Gül benzin sararır aynalar içer
Günler deste deste tenini biçer
Kavruldukça sûzân çöllere döndüm

Aslımız topraktır, adımız beşer
Göçeriz bu handan birer ikişer
Zülfüne bağlanan dârına düşer
Bağlandıkça kopan tellere döndüm

Anladım fânîsin doğup batarsın
Maddede mânâyı boğup yutarsın
Yusuf olsam Pazar kurup satarsın
Kavuştukça vîrân illere döndüm

Derki bu yolların yorgun hancısı
Hakka vâsıl olmak kulun sancısı
Sen benim aşkımın en yalancısı
Anladıkça yaban êllere döndüm

Yrd. Doç. Dr. Recep Çetintaş
5 Mayıs Cuma, 2000, İstanbul.