Günahkar Şiiri - Fikret Yavuz

Yarıda bırak tığım çay gibi suskun ve çaresiz
Bıraktım seni masada öylece arkama bile bakmadan
Gittim kahkahalarla umursamadım
Ben ne adi adamım simdi seni arıyorum
Senle yasadığım o tos pembe günleri, geceleri
Başından kopardığın bir tutam saçı
Ve öylece hayallere dalıp acaba ne görürdün
Neyi düşlerdin kim bilir hangi masal diyarında
Of yar olmuyor nedesem boş ama unutamıyorum
Can seni arıyorum ve kendi kendime konuşuyorum
Bu da yetmezmiş gibi kendime küfrediyorum
Sokaklara adını yazıyorum kaldırım taslarına banklara
Ve öylece kala kalıyorum ağlarken
Ve inanır mısın yağmur yağıyor yağmur
Bu aslında bir kurtuluş rahmet yağıyor
Gökkubbeden dağ taş ıslanıyor
Yağmur yağıyor ben ıslanmıyorum
Rahmet düşmüyor üzerime
Ağlıyorum can ağlıyorum üşüsem bile
Can bu canım bu günde yanıyor, hem de alev alev
Üstüme yağmur düşmüyor
En çok da bu koyuyor bana anlatamıyorum
Çenem tutuldu resmen konuşamıyorum
Anlatamıyorum derdimi ızdırabımı
Bu sefer de ne el kalıyor ne parmak
Ne de bu kopasıcası kafam
Parçalıyorum etraf da ne varsa
Yinede ölmüyorum, ölmüyorum işte
Defol git görmek istemiyorum hayalini
Bakma bana bakma ne olursun bakma
Yanakların al. al basın dik can mazide değiliz ki
Yoksa geldin mi bu sen misin nerdeydi çakım
Ha iste burada al her zaman ki gibi tam da kınında
Al elini korkma bu can sana kurban
Vur beni buradan tam da buradan şah damarımdan
Vur bitsin benliğim kaybolmadan