Affedilmiş bir Adem gibi düştüğündür dünya,
Arındın sanıp her renge boyanırsın sonunda,
Sanki yaptığın son hata, son duraktı, oradan uzaktın,
Lakin geriye takılır kalbin ansızın,
Dolu dolu bir yakarışla şimdi açtığın o eller ki semaya,
Ne hüzünlüdür ne yitik ne öksüz
Avuntun acındır...
Şimdi oracıkta sen affedersin de kendini,
Bu ağır gözyaşın bu ikinci kıvranışın yerine,
Sana bir hediye getirmeliydi kader,
Gençliğinin en güzel yerinde masum bir cocukmuşsun meğer,
Neden dolmadı eskisinden daha güzel bir nefes o ısıttığın tenine,
Gümrah ormanların çocuğuydun ki sen,
Çoğalmalıydın zerrelerle ve devleşmeliydin bulutlar gibi,
Yağacaktın yıllarca uğraşverdiğin umut tarlalarına,
Başaklarının, buğdaylarının koynuna dükülecektin,
Buğulu bir pencereden çocuk seslerinde,
Paylaşılacaktın, zorla kazanılmış helal sofralarda.
Yol ortasında kalakalmakta nerden çıktı?
Yetmedi mi temiz niyetin tüm kötülükleri örtmeye,
Duruydun hiç bulanmadan dipdiri aktın zamana,
Bu bekleyişin bu savruluşun bu takvimde yeri ne?
Bir günaha azmettirici olarak Havva mıydın?
Bilmeden düştüğün bu yanlış,
Ebedi bir doğruluğa iletmedi mi yoksa seni?
Sen nasıl bir aşka aldandın?
ELMAS ÇALIŞ
Kayıt Tarihi : 26.12.2016 02:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
