Günah Keçisi Ölümü Şiiri - Rıza Çelik

Antika bir bardağı kırmıştı o güzel.
Nostajik bir değerin katiliydi o.
Üstelik öldürmeden önce seviyorum yalanlarıyla suçüstü yapılan bir ayrılığın fedaisiydi karşısındaki fuzuli varlık.
Gitti.
Dokunduğum saçları pamuk ipliğinin kesiği gibi kesiyordu parmak uçlarımı.
Usul usul kan damlıyordu, yere göğe sığdıramadığım kutsal kitaplarımdan.
Oluk oluk akıyordu ayetler dudaklarımdan,
Ve küfrediyordu inancım döneceğinin umutlarına.
Abdesti bozuk bir ilişkinin günah keçisi sevişmeleriydi bizimkisi.

Avuç içlerimde kanalizasyon kokusu,
Öpebilir misin sevgilim gidişinin bu gider yollarından ?
Yandım sana.
Solmuş yaprakların üzerine kenarları yakılarak yazılan eskitme mektuplar gibi.
Köz köz yaralarımın derinliğini gözlerinin uzak duraklarında seyrederken,
Tıkanan sesimin genzimde boğuluşunu çırpınarak yandım.

Gözlerimi kapadım.
Soğudum.
Pis kokuyordum.
Eskicinin bile almayacağı bir eşya gibi alınmadım morga.
Sedyeden düşürülürken,
Toprağa sarılarak yattım.