Gün Zamanı Şiiri - Murat Tuğci

Güneşin doğmadığı yılların devri
O yıllardan bir yıl
Bir yılın içinden bir gün
Gündüz mü gece mi
Aşikar değil
Kafamı kaldırıp bakıyorum
Her tarafta şamdanlar
Üzerlerinde
Yanmaktan harap düşmüş
Kara mumlar
Zorla ışık veriyor hepsi
Kamçılıyor sanki birisi
Durum biliyorlar
Biliyorlar da duruma göre yanıyorlar
Nerden çıktı şimdi bu mumlar
Dinle bak!
Sana benim ağzımdan anlatıyorlar!
Seni beklemekle geçti
Sayamadım onları hiç
Sonraları bilemedim gün nedir
Başı nerde sonu nerdedir

Bekledim sadece
İsteyerek bekledim
An geldi yenildim
Her tarafımı kemirip bitirdim
Duruldum ama bitmiştim
Kafamı bir kaldırdım
Yine onlar
Yedi kollu sekiz kollu
Tek kollu şamdanlar
Yolcuları aynı
Kara siyahtan mumlar
Alay ediyorlar
Alev kıpırdatıyorlar
Bir an yine dalıyorum
Aynı rüya
Yüzün saklı avucumda
Açmaya korkuyorum
Sanki açınca çıkmayacaksın
Göremeyeceğim sanki
Elime sıkıştırdığın küçük resmini
Çalmışlardır sanıyorum
Kara mumlara kahrediyorum
Korkuyorum ama açıyorum
Yavaşça açıyorum avuçlarımı
Birinde dikeni parmağımda
Kuru bir gül
Birinde buruş buruş
O küçük resim
İşte benim tüm ganimetim
Tekrar kendime geliyorum
Yüzümde bir sıcaklık
Kara mumların siyah alevi
Yakıyor acımasızca
Bak sen şu bücür mumun yaptığına
Devam ediyor alaylı alaylı yanmaya
Hayatımı karartmaya yemin etmiş
Uyandım ama bilememiş
Günün sonu gelmiş
Günler yılları çekip getirmiş
Şimdi beni dinle!
Yıllar geldi
Güneş hiç görünmedi
Şimdi sanki
Tan ağarıyor gibi
Şafak söküyor zifiri
Bir kızartı var
Ardında belki aydınlık
Yine de tedirginim
Şafaklar ya da gündüzler
Ben hepsinin yalancısını bilirim
Bu kez değişik geldi
Hepsi…
Şamdanlar da yok etrafta
Bu kez bir günüm olacak galiba
Bu şafağın ardında!