Gün Ve İnsan Şiiri - Nilüfer Albayrak

Yorgunluk diye bir şey var
Ona yalnızlık deniliyor
Kalabalığı olanlar bile yalnız
İç dünyasıyla kavga ediyor.

Dünya zaten şeytanın elinde
İnsan ise kendiyle birlikte
Kör misali sözlerle
Yaşamayı arzu ediyor.

İnsanlar ölüyor
Kimisi depremde
Kimisi savaşta
Kimisi hain bir mermide...

Her şeye şahit olan gözler
Bir kenara çekiliyor
Mahkeme salonlarında
İtiraf edilmiyor.

Ne çok insan yok oluyor
İlla mezara girmesine gerek kalmıyor
Kimisi ağıt yakıyor
Kimisi isyan ediyor.

Bir bir ölüyor
Kadınlar… Erkekler…
Bir tek çocuklar masum
Bir de kirletilmiş gençler.

İnsan dünya gibidir
Bir tek söze yıkılır
Sonra artçılar devam eder
Bir tek kötü bakışa haince vurulur
Yarası her defa sızlar
Ondan sonra gerçek ölümler unutulur
Kendince ölenler kendini hatırlamaz olur.

Gün doğar insan doğar
Her seferinde umuda yelken açar
Bir kasırga kopar
Ya boğulur ya da kıyıya vurur.

Gün de, insan da
Kendine yaşar…
Gün de, insan da
Kendine yaşar…