Gün ve Gece Şiiri - Fikret Turhan

Güneş,
Güne el sallarken...
Denizin üzerindeydi...
Ve de
Yavaş yavaş batmaktaydı..
Suyun üzerinde,
Kıpkızıl bir yol uzanıyordu..
Ki o yolun..
Bir ucu gecedeydi..
Sonra ansızın güneş yok oldu..
Yol da yok oldu...
Derken..
Renkler..şekiller yok oldu...
Artık gece başlıyor..
Karanlık usul usul
Geceyi sarıyordu...
Gecenin içi ürperdi..
İçinde neleri gizlediği belli değildi..
Gece titrerken..karanlık onu..
Daha sıkı sarmaya başladı..
Gece kör bir kuyuya dönüyor..
Ki..sonu görünmüyordu..
Derken..en erken..
Çoban yıldızı doğdu..
Gece birazcık sevindi..
Karanlığın kolları gevşedi..

Bir orada..bir burada..
İrili ufaklı yıldızlar göz kırpmaya başladı..
Gecenin keyfi arttı..
Keyfin doruğu..
Ayın doğduğu andı...
Buna denizin suları da uydu..
Karanlık artık zevk veriyordu..
Gece şimdi karanlığa şükrediyor
Ve gizlediklerini..
Parasız..pulsuz sunuyordu..
Denizin üzerinde hareler..
Göğün derinliğinde
Yıldızlar oynaşıyor sanki de
Birbirlerine kur yapıyordu..

Ürküten..korkutan karanlıktan
O kör kuyudan
Neler..neler çıkmıştı..
Kim kime...kor kora..
Aşk doğuyordu...

Bu mucize gecede saklıydı..
Karanlık onu sarınca...sıkınca..
O gizlerini sundu..

Gece..ay ve yıldızlar..
Gece...deniz ve yakamozlar..
Gece...sessizlik ve aşk..
Seni bekliyordu...